အလည္အပတ္ ေရာက္လာေသာ ျမန္မာသမၼတ ဦးသိန္းစိန္ကို တ႐ုတ္သမၼတႏွင့္ ဂုဏ္ျပဳတပ္ဖြဲ႕က လက္ခံၾကိဳဆိုစဥ္ (ဓာတ္ပံု – Reuters)
ျမန္မာအစိုးရ အၾကီးအကဲ ဦးသိန္းစိန္ကပဲ တရုတ္ျပည္ဆီ ခဏခဏသြားေပမယ့္ တရုတ္သမတသစ္က ျမန္မာျပည္ကို တေခါက္မွ မလာေသးတာကလည္း တရုတ္အစုိးရက ျမန္မာအစုိးရကို တူတူတန္တန္ ဆက္ဆံရဲ႔လားဆုိတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္ပါတယ္။ အခုတေခါက္ သမတ ဦးသိန္းစိန္ရဲ့ ငါးၾကိမ္ေျမာက္ တရုတ္ျပည္ ခရီးကေတာ့ အခ်ိန္အမ်ားစု ေခ်ာင္ထုိးခံထားရတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရးမူ ၅ ရပ္ရဲ့ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းသာယာစြာ ယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရးမူၾကီးမူငါးရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဲဒီအခ်ိန္က တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္တို႔နဲ႔ အတူ ပူးတြဲပႏၷက္ခ်ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက တရုတ္ျပည္မွာ မိန္႔ခြန္းရွည္ၾကီး ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ တႏုိင္ငံရဲ႔ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို တႏိုင္ငံက ေလးစားဖို႔၊ တဦးနဲ႔တဦး နယ္ေျမမက်ဴးေက်ာ္ေရး၊ တႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္တြင္းေရးမွာ တဦးက ၀င္မစြက္ဖို႔၊ တန္းတူညီမွ်စြာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ထူေထာင္ဖို႔နဲ႔၊ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူ ယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရးေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေပမ့ယ္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေရးမူကို သေဘာတူျပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယတို႔ စစ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တရုတ္က ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကို ျမန္မာျပည္ကို တင္ပို႔ခဲ့လို႔ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ တရုတ္ျမန္မာ အဓိကရုဏ္း ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။
တရုတ္-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး အေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆုိရင္ အကိုးကား သင့္ဆံုး ျမန္မာ ေခါင္းေဆာင္ဟာလည္း ဦးႏုပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ဟာ အင္အားၾကီး ႏုိင္ငံေတြၾကားမွာ ညွပ္ေနလို႔ အတိမ္းအေစာင္းမခံႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို “ဆူးၾကားက ဘူးခါး” ဆိုျပီး စကားဥပမာနဲ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ တရုတ္နဲ႔ ျမန္မာဟာ အစစအရာရာမွာ “ဆင္နဲ႔ ဆိတ္” လို ကြာတယ္လို႔လည္း ဦးႏုက ဥပမာ ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆင္က်ီစယ္ရာ ဆိတ္မခံသာ” ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပံုအတုိင္းပဲ လြတ္လပ္ေရး ရခါစ ျမန္မာျပည္ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဦးႏု၊ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း၊ ဦးဘေဆြတို႔ အားလံုးဟာ တရုတ္အႏၱရာယ္ကို စိုးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ႏုိင္ငံဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ ေခါင္းေဆာင္ေတြက တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွ႔မွာပဲ ၀န္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို စိုးရိမ္တာက အတိတ္က စစ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သမုိင္းနဲ႔ သာမက ေခတ္ျပိဳင္ သမုိင္းေနာက္ခံနဲ႔လည္း ဆုိင္ပါတယ္။
တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက စတင္အာဏာရတဲ့ အခ်ိန္က က်င့္သံုးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒက တလမ္းသြားပါပဲ။ စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္ အၾကမ္းဖက္မႈေနာက္ပိုင္းမွာ အေမရိကန္သမတ ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴ ဘုရွ္ရဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္မ်ဳိးအတုိင္းပဲ ရန္သူနဲ႔ မိတ္ေဆြ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ ခြဲျခားခဲ့တယ္။ ဥကၠၾကီး ေမာ္စီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္မဟုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အားလံုးကို နယ္ခ်ဲ႔လက္ကုိင္တုတ္၊ နယ္ခ်ဲ႕ ေနာက္လုိက္ေခြး လို႔ပဲ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရခါစ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊ သမတ စ၀္ေရႊသိုက္ကိုလည္း ပေဒသရာဇ္ ေျမရွင္ၾကီးလို႔ ေမာ္စီတုန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာအစိုးရဟာ ပစၥည္းမဲ့ေတြရဲ႔ ရန္သူျဖစ္တဲ့ ေျမရွင္ၾကီးေတြနဲ႔ ဘူဇြာေတြကို ကုိယ္စားျပဳတာထက္ ဘာမွမပိုဘူးလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အျပည့္အ၀ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာ ေခါင္းေဆာင္ေတြက လည္း တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဟစ္တလာလိုပဲ ေၾကာက္ခဲ့ၾကတယ္။
သမုိင္းမွာ တရုတ္ျပည္သစ္ကို ပထမဆံုး အသိအမွတ္ျပဳၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာလည္း ပါ၀င္တာကို ေျပာၾကေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းေတြကို သိသူနည္းပါတယ္၊ ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႔ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ျမန္မာက ပထမဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒီလုိ ပထမဆံုးျဖစ္ခ်င္လို႔ အိႏၵိယက ခဏဆုိင္း ထားေပးဖို႔ ျမန္မာဘက္က ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာရဲ႔ ကမ္းလွမ္းမႈကို တရုတ္ဘက္က လိုလိုလားလား လက္ခံခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကိစၥကို ေသခ်ာစိစစ္ဖို႔ ေမာ္စကိုမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေမာ္စီတုန္းက ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ခ်ဴအင္လိုင္ ဆီကို ေၾကးနန္းစာနဲ႔ ညြန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။
အဓိက အားျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ ကူမင္တန္ သံရံုးဖြင့္ထားတာကို မယံုသကၤာျဖစ္ခဲ့တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ သံတမန္ ဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ဖို႔ ျမန္မာဘက္က ၁၉၄၉ ဒီဇင္ဘာ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ စတင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ျပီး ရွစ္လအၾကာ ၁၉၅၀ ၾသဂုတ္လကုန္က်မွ ျမန္မာျပည္ဆုိင္ရာ တရုတ္သံအမတ္ၾကီးကို ရန္ကုန္မွာ ခန္႔ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ဆက္ဆံေရးဟာ ေအးတိေအးစက္ အေျခအေနကေန မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္မွာ ဆူပူေသာင္းက်န္းတဲ့ ေကအမ္တီ အႏၱရာယ္ကို အေၾကာင္းျပျပီး တရုတ္က ျမန္မာကို က်ဴးေက်ာ္မွာကို ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ေတြက စိုးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေန႔ လူသိမ်ားေနတဲ့ တအူတံုဆင္း “ေပါက္ေဖာ္” ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ စတင္ခဲ့တယ္။ တရုတ္ဘက္က မူ၀ါဒ အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာပါ၊ အေမရိကန္က တရုတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ေရး၊ ၀ုိင္းပတ္ေရး မူ၀ါဒကို ခုခံဖို႔ ေဒသတြင္းႏုိင္ငံေတြကို ျပန္စည္းရံုးတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တည္ျငိမ္ေရးကို လိုလားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို စုစည္းျပီး ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့နယ္ေျမ ကို ခ်ဲ႔ထြင္တယ္လို႔ တရား၀င္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ တရုတ္ျပည္ လံုျခံဳေရး၊ စီးပြားေရး ျပန္လည္ထူေထာင္ျပီး အင္အားၾကီး ႏိုင္ငံ အဆင့္ကို တက္လွမ္းႏုိင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တရုတ္က အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ရဲ႔ အႏၱရာယ္ကို ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ ၾကားခံနယ္ေျမထူေထာင္ခ်င္တယ္။ တိဘက္ေဒသကို တရုတ္တပ္ေတြ က်ဳးေက်ာ္ခဲ့တာနဲ႔ ကိုရီးယား စစ္ပြဲနမူနာကို ၾကည့္ျပီး တရုတ္ အႏၱရာယ္ကို စိုးရိမ္ေနတဲ့ ျမန္မာ ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း တရုတ္နဲ႔ ေရႊလမ္းေငြလမ္းခင္းထားခ်င္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သမုိင္းမွာ အေရးၾကီးတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး မူငါးရပ္ ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ တရုတ္-ျမန္မာ အေရးအခင္း ၁၉၆၇ မတုိင္ခင္အထိ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေရႊလမ္းေငြလမ္း ေဖာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အၾကားမွာ လူခ်င္းရင္းႏွီးမႈကလည္း အထြဋ္အထိပ္အထိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၂ မွာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ တရုတ္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ တရုတ္ေက်ာင္းေတြ၊ ဘဏ္ေတြ ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရေပမ့ယ္ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ဆက္ဆံေရး မထိခိုက္ခဲ့ပါဘူး။
တရုတ္-ျမန္မာ အဓိကရုဏ္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ တရုတ္ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးဟာ တရုတ္ျပည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး အလြန္ ၁၉၇၀ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္၊ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း တရုတ္က ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ အထီးက်န္ သြားတာနဲ႔ ႏုိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးမွာ ပံုပ်က္သြားတဲ့ တရုတ္ ဥပဓိရုပ္ကို ျပန္အဖတ္ဆယ္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလ တရုတ္ရဲ႕ “လက္သည္း၀ွက္” ေပၚလစီနဲ႔ ျပည္တြင္း စီးပြားေရးနဲ႔ တည္ျငိမ္ေရးကို ၾကိဳးစားရတဲ့ အခ်ိန္က ပိုမ်ားခဲ့ျပီး၊ အရင္ အေျခအေနကို ျပန္မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ တီယန္နန္မင္ အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြက်ေတာ့ အာဏာရွင္ အစိုးရႏွစ္ခုဟာ ႏုိင္ငံတကာမွာ ေ၀ဖန္ခံရတဲ့ ဘ၀တူေတြျဖစ္ျပီး စည္းလံုးခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ ျမန္မာက တရုတ္အတြက္ ေစ်းကြက္၊ စြမ္းအင္နဲ႔ သဘာ၀ သံယံဇာတ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရံုသာမက အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ အုပ္စုရဲ႕ တရုတ္ျပည္ ၀ုိင္းပတ္ေရးမူ၀ါဒကို ေၾကာက္တဲ့ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အေမရိကန္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲ ေပၚလစီကို စိုးရိမ္တဲ့ စစ္အစိုးရတဲ့ၾကားမွာ မဟာဗ်ဴဟာ မိတ္ဖက္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ခရီးကို ျပန္ၾကည့္တဲ့ အခါ တရုတ္ဘက္က ျမန္မာကို တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံတာမ်ဳိး ထက္ အသံုးခ်ခဲ့တာက ပိုမ်ားတယ္လို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာဘက္က တရုတ္ရန္ကို စုိးရိမ္လို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘက္မလုိက္ၾကားေနမူ၀ါဒကို တေလွ်ာက္လံုး က်င့္သံုးခဲ့တယ္။ ဦးႏုရဲ႕ တရုတ္ျပည္ခရီးစဥ္မွာေရာ၊ ဦးေန၀င္းရဲ႕ တရုတ္ျပည္ခရီးစဥ္မွာပါ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ႏိုင္ငံကိုမွ ေျခကုန္စခန္း မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ အာမခံခဲ့တယ္။ တာေတ စေနသားထဲမွာ ဦးႏုက တည့္မတ္စြာ ၾကားေနေရး၀ါဒရဲ႔ နမူနာတခု အေနနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ တျပိဳင္တည္း ေရာက္ေနတဲ့ တရုတ္ဘဲေလး အဖြဲ႔နဲ႔ အေမရိကန္ သဘင္အဖြဲ႔ကို တန္းတူရည္တူလို ဧည့္ခံျပီး ႏွစ္ပြဲစလံုးကို သြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေရး ထားပါတယ္။ ျဗိတိသွ်၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီကလည္း အေနာက္ရဲ႕ တရုတ္ျပည္ကို ပိတ္ဆုိ႔ေရး ေပၚလစီၾကားထဲမွာ ျမန္မာျပည္က ဟာကြက္ျဖစ္ေနတယ္ဆုိျပီၤး ျမန္မာရဲ႕ ဘက္မလိုက္ၾကားေန၀ါဒကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၆၂ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေန၀င္းက အာဏာသိမ္းတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ၾကားေနမူ၀ါဒဟာ အသက္၀င္ခဲ့ ေသးတယ္လို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရုတ္ရဲ႔ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒမွာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲခဲ့ျပီး ျမန္မာျပည္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး ပံုစံကလည္း ေအးတလွည့္ ေႏြးတလွည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေန႔ အေျခအေနကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သမုိင္း တေက်ာ့ျပန္တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ အဓိက အားျဖင့္ အေမရိကန္ရဲ႕ အာရွမ႑ိဳင္ျပဳမူ၀ါဒသစ္ဟာ အာရွမွာ တရုတ္ အင္အားၾကီးထြားလာတာကို ထိန္းညွိတဲ့ မူ၀ါဒ အေနနဲ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္ျပန္ ယူဆထားၾကတယ္။ ေတာင္နဲ႔ အေရွ႔ တရုတ္ ပင္လယ္ျပင္မွာ တရုတ္က တဖက္၊ အေမရိကန္နဲ႔ မဟာမတ္ေတြက တဖက္ ပူညံပူညံ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အေမရိကန္ရဲ႔ အာရွ ေရးရာေပၚလစီကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာျပည္မွာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို႔ကလည္း အဓိက အခန္းက ပါ၀င္လာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဦးႏုေျပာတဲ့ “ဆူးၾကားက ဘူးခါး” တုိင္းျပည္ငယ္ေလးဟာ အင္အားၾကီး ႏုိင္ငံေတြရဲ႔ အက်ဳိးစီးပြားကစားပြဲထဲမွာ ပါေနရျပန္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ တရုတ္ရဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား ကာကြယ္ေရး ေပၚလစီနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာမွာ ပံုရိပ္ေကာင္း တည္ေဆာက္ေရးမွာ ျမန္မာကို အသံုးခ်တာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္မွာ တရုတ္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ေတြ ျမင့္မားေနတာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြက တရုတ္ျပည္ရဲ႔ ျမန္မာျပည္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရး မူ၀ါဒေတြကို ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ သေဘာပါ။ လက္ရွိ အေျခအေနကို ကုစားဖို႔က ျငိမ္းခ်မ္းသာယာစြာ ယွဥ္တြဲ ေနထုိင္ေရးမူထဲက တန္းတူညီမွ်စြာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ ဆက္ဆံေရးမူကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးဖို႔ လိုပါတယ္၊ ႏုိင္ငံေရးအရ သာမက စီးပြားေရး နယ္ပယ္အထိ ျဖန္႔က်က္ျပီး သူမနာ ကိုယ္မနာ ရလဒ္မ်ဳိး ထြက္လာေအာင္ အာရံုစုိက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဥပမာ အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ကန္႔ကြက္ေနတဲ့ ျမစ္ဆံု စီမံကိန္းကို လံုး၀စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း တရုတ္အစိုးရက တရား၀င္ေၾကညာတာမ်ဳိးပါ။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ဒုသမဘ၀နဲ႔ ျမန္မာျပည္လာျပီး ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းနဲ႔ လက္ပံေတာင္း ေတာင္ေၾကး နီစီမံကိန္း စာခ်ဳပ္ေတြမွာ လက္မွတ္ထုိးသြားခဲ့တဲ့ လက္ရွိသမၼတ ရွီက်င့္ပင္ကိုလည္း ျမန္မာျပည္ကို ေနာက္တေခါက္ အလည္လာ ေစခ်င္ပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္း ေဆြမ်ဳိးရင္းျခာ တေယာက္လို ျမန္မာျပည္သူေတြက လိႈက္လဲွၾကိဳဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေရျခားေျမျခားကေန လာတဲ့ အေမရိကန္ သမၼတ အုိဘားမားထက္မေလွ်ာ့တဲ့ ေႏြးေထြးမႈမ်ဳိးကို ရေစခ်င္ပါတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းသာယာစြာယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရးမူငါးရပ္ အႏွစ္ ၆၀ ျပည့္တဲ့ အခုလို ကာလဟာ တရုတ္ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးမွာ စာမ်က္ႏွာသစ္ဖြင့္လွစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။ ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္ဆက္ဆံေရးဆုိတာ ျမန္မာေတြရဲ႔ မိခင္ဧရာ၀တီျမစ္ကို တရုတ္က ယူျပီး တရုတ္ျပည္က ဗုဒၶျမတ္ စြယ္ေတာ္လည္း ျမန္မာေတြက ရွိခိုးရတာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။
No comments:
Post a Comment